Geen internet, witte stranden en een rood meisje
Door: Rosa van der Knaap
Blijf op de hoogte en volg Rosa
08 April 2015 | Thailand, Krabi
Excusez moi, it's been a while. Ik had vorige week een blog van 10 miljoen woorden getypt op mijn iPhone toen de wifi uitviel en alles goneee was. Dus vandaar had ik er eventjes geen zin meer in! Er is een hoop gebeurd sinds toen, dus ik zal kort en bondig (HA niet mijn stijl) proberen hier verslag van te doen.
Mijn vorige blog kwam vanuit Tanah Rata, in Maleisie. Vanaf daar ben ik doorgereist naar Georgetown, dat is een grote stad op Penang. Penang is een eiland voor de westkust van Maleisie. Ik besloot al snel dat ik het niet zo denderend vond en ben direct de volgende dag met de ferry naar Langkawi gegaan. Dat is een kleiner eiland, iets noordelijker, vlakbij de grens naar Thailand.
Op Langkawi had ik eindelijk de witte stranden waar ik al een tijdje naar uitkeek! Plus; Langkawi is niet bijzonder toeristisch, en de toeristen die er zijn, zijn voornamelijk islamitisch en gaan niet op het strand liggen. Dat betekent dat de stranden heeerlijk rustig zijn! Ik heb hier heerlijk 2 dagen gelezen en gezwommen, helaas maar 3 uur kunnen zonnen voor ik compleet verbrand was. Op langkawi was in de verste verte geen internetcafe dus bloggen of foto's uploaden was er hier niet bij.
En toen brak de GE-WEL-DIG-E dag aan waarop ik terug zou reizen naar Thailand. Ik werd 7 uur in de ochtend opgehaald en ik zou 28 uur later aankomen op Koh Phangan. In het kort: 30 min taxi, 1 uur ferry, 30 min taxi, 1,5 uur minivan, 15 min tuktuk, 7 uur minivan (zonder airco), 7 uur nightferry, 30 min taxi, 30 min longtailboot. En tussendoor vooral uren in rijen staan voor inchecken, douane, uitstappen, bagage rondsjouwen en heeeeel veeeeel wachten. Bij de douane stond me ook nog een (niet erg) leuke verrassing te wachten, namelijk dat ik maar een visum kreeg tot 16 april. En ja, voor wie het goed onthouden heeft, ik vlieg de 20e terug. Ik geef het toe, ik lees wel in 2 dagen een boek uit van 550 pagina's op het strand, maar hier lees ik dan weer overheen.. Wanneer je met een ferry aankomt krijg je een korter visum dan met het vliegtuig. Dat betekent; of de hoofdprijs betalen voor een visum verlenging, of de grens nog een keer over..
Maar goed, deze horrorreis was het waard want na 28 uur stapte ik van boord van de longtailboot en belandde ik zowaar in het paradijs. Met mijn onnozele kop had ik een dorm geboekt in een resort op de meest afgelegen plek op heel Koh Phangan, namelijk Bottle Beach. En het was prachtig.. Licht blauwe, warme zee, visjes in alle kleuren van de regenboog en een wit strand. Er waren 4 resorts, en meer niet. Geen winkel, het eerste dorp was enkel te bereiken met de boot of 1 uur rijden en onwijs slechte wifi. Een heerlijke oase van rust, met zonnen, volleyballen, snorkelen, lezen, uiteten en in de avond muziek op het strand.
Na 3,5 dag niksdoen was voor mij weer het moment aangebroken om verder te reizen. We hebben een geweldige laatste avond gehad, waarbij we lampionnen oplieten en iemand gitaar speelde. Prima afsluiting van het paradijs.
Ik vertrok dinsdagochtend naar Krabi (taxi, ferry, bus, taxi) en ga vandaag een dagje naar Railay Beach met de longtailboot. Het is weer even wennen in de herrie van Krabi maar het is ook fijn om weer in een stadje te zijn.
So far for now,
Byee x
Mijn vorige blog kwam vanuit Tanah Rata, in Maleisie. Vanaf daar ben ik doorgereist naar Georgetown, dat is een grote stad op Penang. Penang is een eiland voor de westkust van Maleisie. Ik besloot al snel dat ik het niet zo denderend vond en ben direct de volgende dag met de ferry naar Langkawi gegaan. Dat is een kleiner eiland, iets noordelijker, vlakbij de grens naar Thailand.
Op Langkawi had ik eindelijk de witte stranden waar ik al een tijdje naar uitkeek! Plus; Langkawi is niet bijzonder toeristisch, en de toeristen die er zijn, zijn voornamelijk islamitisch en gaan niet op het strand liggen. Dat betekent dat de stranden heeerlijk rustig zijn! Ik heb hier heerlijk 2 dagen gelezen en gezwommen, helaas maar 3 uur kunnen zonnen voor ik compleet verbrand was. Op langkawi was in de verste verte geen internetcafe dus bloggen of foto's uploaden was er hier niet bij.
En toen brak de GE-WEL-DIG-E dag aan waarop ik terug zou reizen naar Thailand. Ik werd 7 uur in de ochtend opgehaald en ik zou 28 uur later aankomen op Koh Phangan. In het kort: 30 min taxi, 1 uur ferry, 30 min taxi, 1,5 uur minivan, 15 min tuktuk, 7 uur minivan (zonder airco), 7 uur nightferry, 30 min taxi, 30 min longtailboot. En tussendoor vooral uren in rijen staan voor inchecken, douane, uitstappen, bagage rondsjouwen en heeeeel veeeeel wachten. Bij de douane stond me ook nog een (niet erg) leuke verrassing te wachten, namelijk dat ik maar een visum kreeg tot 16 april. En ja, voor wie het goed onthouden heeft, ik vlieg de 20e terug. Ik geef het toe, ik lees wel in 2 dagen een boek uit van 550 pagina's op het strand, maar hier lees ik dan weer overheen.. Wanneer je met een ferry aankomt krijg je een korter visum dan met het vliegtuig. Dat betekent; of de hoofdprijs betalen voor een visum verlenging, of de grens nog een keer over..
Maar goed, deze horrorreis was het waard want na 28 uur stapte ik van boord van de longtailboot en belandde ik zowaar in het paradijs. Met mijn onnozele kop had ik een dorm geboekt in een resort op de meest afgelegen plek op heel Koh Phangan, namelijk Bottle Beach. En het was prachtig.. Licht blauwe, warme zee, visjes in alle kleuren van de regenboog en een wit strand. Er waren 4 resorts, en meer niet. Geen winkel, het eerste dorp was enkel te bereiken met de boot of 1 uur rijden en onwijs slechte wifi. Een heerlijke oase van rust, met zonnen, volleyballen, snorkelen, lezen, uiteten en in de avond muziek op het strand.
Na 3,5 dag niksdoen was voor mij weer het moment aangebroken om verder te reizen. We hebben een geweldige laatste avond gehad, waarbij we lampionnen oplieten en iemand gitaar speelde. Prima afsluiting van het paradijs.
Ik vertrok dinsdagochtend naar Krabi (taxi, ferry, bus, taxi) en ga vandaag een dagje naar Railay Beach met de longtailboot. Het is weer even wennen in de herrie van Krabi maar het is ook fijn om weer in een stadje te zijn.
So far for now,
Byee x
-
08 April 2015 - 11:14
Anneke:
Wat een verhaal, wat een verhaal ! Je maakt wat mee in een korte tijd. Ook wel ergernissen !, maar gelukkig ook heel veel leuke dingen, als ik tenminste aan die witte stranden denk......en waar je allemaal
van geniet ! Hou het nog en paar weken leuk hé ! Ben verder heel benieuwd naar de verhalen als je weer thuis bent ! -
08 April 2015 - 11:55
Maartje:
Leuk verhaal weer Roos :) Had het meeste al via Skype en app meegekregen, maar je getypte versies zijn ook altijd leuk om te lezen! En de plannen voor nu? Cuidate! xxx -
08 April 2015 - 17:46
Paulien :
Hai lieve Roosje,
Wat een gereis... ik word al moe als ik het lees!
Maar ja, je wordt dan wel beloond met een paradijselijke plek, dat klinkt wel weer heel goed.
Film je jezelf ook wel eens?
Ik zou je wel eens willen zien zitten met je backpack in zo'n tuktuk of minivan tussen de Maleisiers of Thaien (zeg je dat zo??)
Die temperaturen zijn wel om jaloers op te worden, wij moeten het nog steeds doen met max 10 graden....
Maar tegen de tijd dat jij thuis komt.. gaat vast de zon schijnen en wordt het zomer!
Veel plezier nog! Lieve groetjes, Paulien
-
08 April 2015 - 21:30
Welmoedt :
Nou Rosa, wat een verhalen zeg! En wat een bureaucratisch gedoe daar met die Ferry .
Ben je blij mee....
Maar ja,je wilt reizen of niet hè :). Je kan vast voorlopig geen openbaar vervoer meer zien!
En dat er dan weer zo n zalig strand tegenover staat. Heeeeeerlijk! Kan ook niet beter, gitaartje erbij.....
Geniet nog even van je laatste weken, dagen. Ik heb al gehoord dat je stiekem ook de kat wel mist; gelukkig maar.
Lieve groet,
Welmoedt
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
