Del Fin del Mundo

Ik heb op het randje gestaan en overheen gespiekt. Del Fin del Mundo, het einde van de wereld. En het was machtig mooi. Even waande ik me in een Scandinavisch havenstadje, maar in waarheid stond ik in Ushuaia, de meest zuidelijke stad op aarde. Het ligt op Tierra del Fuego, de zuidelijkste provincie van Argentinië. Ushuaia is al 10.000 jaar bewoond en ligt gepropt tussen de Martial bergen en het Beagle Kanaal. En het is er koud. Het was even een overgang van het lopen in een korte broek in het Lake District, naar 2 broeken, 3 truien en een jas in Ushuaia. Alhoewel de ware temperatuur niet extreem laag lag liet de ijzige wind de gevoelstemperatuur flink dalen. Spoiler alert: Vanaf Ushuaia kijk je trouwens doodleuk tegen Chili aan, dat nog zuidelijker ligt. Daar is alleen geen stad, dus vandaar dat Ushuaia de titel heeft gekregen. Nog geen uitzicht op de Zuidpool dus.

In het nabije Parque National Tierra del Fuego (Vuurland) hebben Koos en ik een tocht gelopen langs de rivieren en door bossen. Na een lange discussie van wie die enorme hopen stront waren, werd onze vraag beantwoord door een langs galopperende kudde wilde paarden. We eindigden bij een meer met uitzicht op de bergen.
De volgende dag hebben we als ware avonturiers een gletsjer beklommen. Of eigenlijk de berg die erbij hoorde. Glacier Martial is de naam van de beste berg die we hebben bedwongen. En uiteraard heb ik sneeuwballen gegooid en een sneeuwengeltje gemaakt! Op onze laatste dag maakten we een boottochtje over the Beagle Channal, langs zeeleeuwen en een ' wanna-be-del-fin-del-mundo-vuurtoren' (lang verhaal). Maar het hoogtepunt was toch wel het zien van walvissen. Het idee dat zo'n ontzettend gigantisch megagroot beest zo dichtbij jouw bootje zit is toch wel maf. Als ze wilde kon ze ons op haar rug optillen, of natuurlijk in 1 hap oppeuzelen. Het 'zien van walvissen' is trouwens wellicht iets wat overdreven, we hebben 1 staart en 2 luchtgaten gezien haha!

Met wat schuiven, draaien en puzzelen wisten KvdK en ik onze laatste 3 wensen in te plannen. In het zuiden wilden we nog graag naar Torres del Paine, een nationaal park in Chili, naar de Monte Fitz Roy en naar de Glaciar Perito Moreno. En we hadden nog slechts 3 dagen..
De gletsjer was indrukwekkend, Glaciar Perito Moreno is een plak ijs van 60 meter dik, 14 km lang en 5 km breed. Onder luid gekraak en onweerachtige geluiden valt er regelmatig een stuk naar beneden, het meer in. Via honderden trappen kun je van alle kanten naar Perito Moreno koekeloeren. En vanwege enige onduidelijkheid omtrent de uitgang, ophaalplaats en vooral koffie, hebben we alle trappen zo'n 3 keer gehad..
Monte Fitz Roy is het hoogtepunt van het Parque National Los Glaciares, in ieder geval letterlijk. Op de stralende dag dat we Fitzje bezochten hebben we bijna 20 km gelopen, een hike vanaf het nabij liggende dorpje richting de berg. We liepen tussen prachtige boompjes in alle herfstkleuren die je maar kunt verzinnen. Aan het einde van de dag voelde ik de combinatie van de trappen bij de gletsjer en het klimmen naar de Fitz Roy wel in mijn benen haha!
En ten slotte kwam Torres del Paine.. Een nationaal park net over de grens in Chili, vol meren, rivieren, gletsjers en vooral bergen. Logistiek was het voor ons alleen mogelijk dit park te bezoeken met een georganiseerde tour.. En als je me een beetje kent snap je hoe verschrikkelijk ik georganiseerde tours vind. Dus zegt het genoeg dat dit park het helemaal waard was! De foto's vertellen de rest.. De condors vlogen over onze hoofden en lama's liepen om ons heen terwijl we langs watervallen en meren in het park liepen.

Na nog ontelbaar veel andere levensveranderende avonturen, zoals de grote Carrefour in Rio Gallegos, ons leven toevertrouwen aan de taxichauffeur, enorme steaks wegspoelen met heerlijke wijn en proberen te overleven in de vrieskou van nachtbussen, is Koos weer richting kikkerland vertrokken. Ik blijf nog eventjes in Uruguay om te genieten van de zon. Ten minste, dat was het plan.. Voorlopig regent en onweert het nog een tijdje!
Maandag vlieg ik ook weer naar huis. Veel te snel is er alweer een einde gekomen aan avontuur 2.0. Maar ik kom terug. Er zijn nog genoeg bergen om te beklimmen, meren om in te zwemmen en wegen op om te rijden. En er zijn zeker ook nog genoeg omliggende landen die ook aandacht verdienen. Argentinië, je hebt een plekje in mijn hart gewonnen en je bent nog niet van me af!

So far for now,

Adios xx